Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού

"Βρέχει και πέφτω γύρω σου παντού μα δεν περνώ απ'τα ρούχα στην καρδιά σου..Γίνομαι σύννεφο σε μια γωνιά ουρανού,να μην κρύβω τον ήλιο απ'τη ματιά σου"

Η φύση επιστράτευσε κάθε κάλλος της ακόμα μια φορά.Ο ουρανός άνοιξε στα δύο.Άλλοι το λένε κλάμα,άλλοι κάθαρση.Εγώ το λέω ξέσπασμα,απελευθέρωση και οργή αλλά παράλληλα ανοιχτό κουτί συναισθημάτων.Η κάθε σταγόνα έρχεται απο ψηλά,μόνο ένας Θεός ξέρει σε ποιά γωνιά του ουρανού κρυβόταν.Το μόνο σίγουρο όμως είναι οτι προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία,μια ανάγκη έκφρασης ακόμα και των πιο ασήμαντων λεπτομερειών του καθενός.
Οι δρόμοι καθαρίζουν,ο κόσμος τρέχει βιαστικός να προστατευτεί,τα ζώα γουργουρίζουν σε μια γωνία απο απόλαυση.Τα πεζοδρόμια κατακλύζονται απο ανθρώπους που σπρώχνονται και απο ομπρέλες που μετακινούνται περίτεχνα ώστε να αποφευχθούν οι σταγόνες στα σώματα των περαστικών.Τα φώτα πίσω απο το τζάμι φαίνοται θαμπά και όλοι βουτάμε σε ένα ποτάμι λογισμών.
Κυριολεκτικά η ομπρέλα είναι η επιλογή μας.Ή την έχουμε κλειστή ή ανοιχτή.Ή προστατευόμαστε ή βρεχόμαστε.Τι κι αν όμως είμαστε όλοι σταγόνες?Και τι συμβαίνει όταν πέφτουμε πάνω σε κάποιον και δεν μπορούμε να περάσουμε απ τα ρούχα στην καρδιά του?Είναι κάτι απαλό,κάτι που κατακλύζει τον άνθρωπο,κάτι ενοχλητικό αλλά παράλληλα απολαυστικό.
Μέχρι και η μυρωδιά της είναι κάτι διαφορετικό.Η ατμόσφαιρα καθαρίζει και μυρίζει αγνό χώμα απο τη γή.Ξεπλένονται οι ακαθαρσίες και ακόμα περισσότερο οι αμαρτίες μας.Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε.
Μ'αρέσει η βροχή.Νιώθω οτι είναι ο μαγικός τρόπος του ουρανού να λέει "Δεν αντέχω άλλες ευχές".."Δεν αντέχω άλλες ελπίδες στηριγμένες πάνω μου".Αυτόματα αρχίζει να γεμίζει πάλι,να λέει "Πείτε μου κι άλλα,εγώ είμαι εδώ και ακούω"."Δε μπορώ να σας βοηθήσω και γιαυτό ξεσπάω.."

Έχω πολλά να του πώ και να του ζητήσω..Θα ξαναβρέξει σύντομα..:)

Επιφάνεια και προκατάληψη

Μανία με την προκατάληψη της επιφάνειας.ΟΧΙ δεν είσαι επιφανειακή επειδή βγάζεις τα φρύδια σου,ΟΧΙ δεν είσαι επιφανειακός αν θές καλό αυτοκίνητο,ΟΧΙ δεν είσαι επιφανειακός αν πηγαίνεις στα μπουζούκια.Κανείς δεν ορίζει την επιφανειά σου και κανείς δεν ξέρει πόσο απέχει αυτή απο το βυθό σου.Μπαίνουμε σε μοτίβα και τριπάκια μόνο και μόνο για να μη θεωρηθούμε επιφανειακοί και έτσι η πόλη γέμισε πανομοιότυπα ανθρωπάκια που στοιβάζονται στα εναλλακτικά bar της Καρύτση.

Μιλάμε για ρατσισμό,η λέξη "φασίστας" ακούγεται ακόμα και απ'τα στόματα 13χρονων που επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω αν κάποιο απο αυτά ξέρει να ερμηνεύει τον όρο,μιλάμε για αποποινικοποίηση των ναρκωτικών,θέλουμε μια χαλλλλλλαρή ζωή όπου ο Bob Marley+ο ήλιος θα μας φωτίζουν απο ψηλά και θα είμαστε όλοι απο κάτω χορεύοντας σε reggae ρυθμούς.Οι προτιμήσεις,γίνονται κριτήρια αποδοχής.Όποιος ακούει πλούταρχο ειναι κάγκουρας,όποια ακούει Πέπη Τσεσμελή είναι ανίδεη.ΟΧΙ ρε δεν είναι κάγκουρας ούτε ανίδεη,απλά δεν έχουν ίδιες προτιμήσεις με σένα.

Έχουμε δημιουργήσει μια "επιφάνεια",με δικά μας κριτήρια βέβαια και όποιος πλησιάζει σ αυτην,αυτομάτως γίνεται ρηχός και φτηνός.Κλεινόμαστε σε εναν κόσμο που εμείς θεωρούμαι ιδεατό,αλλά δε σκεφτόμαστε στιγμή,οτι το τυπάκι στα μπουζούκια το νιώθει το καγκουρέ ζειμπέκικο που χορεύει!!Εσύ ρε φίλε που ακούς το "protect me from what i want" και το αφιερώνεις στη γκομενίτσα  απλα για να το παίξεις ψαγμένος,sorry αλλα έρχεσαι δεύτερος..

Προσωπικά προτιμώ το ΑΛΗΘΙΝΟ,και αν το αληθινό μου είναι Φιλιώ Πυργάκη,θα είναι Φιλιώ Πυργάκη.

Και όχι κορίτσι μου,η κοπέλα που περνάει με τις 12ποντες γόβες και το κοντό φόρεμα,δεν το κάνει απαραίτητα για να κάνει σεξ το βράδυ.Απλά νιώθει όμορφη έτσι.Αν εσύ νιώθεις όμορφη με τη σκισμένη φόρμα σου,εξίσου σεβαστό.Όποια γυναίκα είναι σέξυ,είναι αυτομάτως ρηχή και δεν υπάρχει περίπτωση η μουσική της να είναι κάτι άλλο απο τσιφτετέλια..Εκεί είναι το λάθος..

Υπήρξε περίοδος που έβγαινα απο το σπίτι με ρόζ κοριτσίστικα φορέματα,κορδέλες στα μαλλιά και στο mp3 μου έπαιζαν Slipknot.

Οι κανόνες είναι κάτι γενικό.Οι κανόνες του εαυτού σου,είναι κατι προσωπικό κ κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει,όπως κ εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να περιφρονείς οτι είναι έξω απ'αυτούς.

Κάποτε οι επιφανειακοί άνθρωποι ήταν αυτοί που νοιάζονταν μόνο για τα υλικά,ήταν ατομιστές και δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα άλλο εκτός απο το φαίνεσθαι..Σήμερα,ο επιφανειακός,είναι αυτος που δε συμφωνεί με τις επιλογές και τις προτιμήσεις μας.Ναί,είμαι επιφανειακή για σένα,αληθινή για μένα..Κ αυτό σπάει κάθε επιφάνεια...

Μπορεί να είναι ξημερώματα αλλά το μυαλό δεν έχει ωράρια,δυστυχώς!Δουλεύει και χωρίς μισθό κάποιοες φορές,ακόμα και χωρίς σκόπο.Αλλά την κάνει κ αλλιώς..παίρνει και άδειες ανεύ αποδοχών όταν το χρειάζεται.Ο πιο εύθραυστος και πολύτιμος εργάτης μας...χωρίς αυτόν δεν τρέχει το εργοστάσιο.Ποιό εργοστάσιο?Ξέρετε αυτή η μηχανή παραγωγής αντιδράσεων,επιθυμιών και αναγκών.Ψυχή,διαφορετικά και πιο κοινά.
 Απόψε δίνει ως πρώτη ύλη το κενό,αλλά κάτι πρέπει να παραχθεί,κάτι πρέπει να βγεί.Αυτές οι διεργασίες παντού μέσα στο κεφάλι μου πρέπει κάπου να βγάλουν και σήμερα,όπως κάθε μέρα.Μόνο που σήμερα δεν έδωσε τίποτα το μυαλό,παραμόνο καθόταν δεμένο σε μια καρέκλα κ έβλεπε κάποιους να κλέβουν την πρώτη ύλη..Δεν έκανε και καμιά κίνηση να τους σταματήσει βέβαια..
Tο κενό δε με τρόμάζει,το προτιμώ απο τις υπερωρίες.Προτιμώ να το πάιζω φυγόπονη και να τεμπελιάζω όπου με παίρνει.Αλλά εντάξει δε λεώ,έχω παράγει τόνους αναγκών,αισθημάτων και δύναμης  τελευταία.


ΚΑΙ ΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ.
HOLIDAYS NOW..

"Ο έρωτας,όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν ενικού αριθμού,γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,γένους ανυπεράσπιστου.Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.Ο φόβος,όνομα ουσιαστικόν,στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός:οι φόβοι.Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα .Η μνήμη,κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.Η νύχτα,όνομα ουσιαστικόν,γένους θηλυκού,ενικός αριθμός.Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες.Οι νύχτες από δω και πέρα."

Πληθυντικός αριθμός -Κική Δημουλά

Ακόμη ένα περίεργο βράδυ,που βάζω με το μυαλό μου οτι μπορώ να απαντήσω όλα τα αναπάντητα κ επίπονα ερωτήματα του έρωτα και της συνύπαρξης.Ακόμα ένα βράδυ που λέω "Είμαι αρκετά δυνατή και αποστασιοποιημένη απο την 21χρονη drama queen που όλες κρύβουμε μέσα μας".Ακόμα ένα βράδυ που θα προσπαθήσω ωμά και ρεαλιστικά να προσεγγίσω την επιχείρηση των σχέσεων.

Ψάχνοντας στο google,αυτον τον παντογνώστη αλλα και παραπληρηφορητή που έχει ο καθένας σπίτι του,κατάλαβα πολλά.Γράφωντας την λέξη εμπιστοσύνη,αντίκρυσα δεκάδες σελίδες με τίτλο "Μην εμπιστεύεσαι κανέναν" αλλά καμία που να δηλώνει το αντίθετο.Απο καθαρή περιέργεια διάβασα το Love story του κάθε πικραμένου που τάχα προδόθηκε η εμπιστοσύνη του.Ακόμη όμως δεν βρήκα το αποτέλεσμα που αναζητούσα.Ύστερα έγραψα τη λέξη κατανόηση.Δεν περίμενα ακόμη μια φορά να πέσω στον αντίποδα.."έλλειψη κατανόησης".Εύλογα λοιπόν άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί μεταφράζουμε τα πάντα με εσωστρέφεια και φόβο.Γιατί δεν προχωράμε μπροστά,αλλά κάνουμε δειλά βήματα με το φόβο και τη σκιά κάποιου η κάποιας που μας "καταδιώκει".Γεμίζω απορίες και όπως πάντα τις επεξεργάζομαι μαθηματικά ακόμα κι ας λένε πως ο έρωτας ειναι κάτι άπιαστο και δύσκολα χειραγωγίσιμο.Διαφωνώ κάθετα λοιπόν.Δεν είναι δυνατό να εμπιστεύεσαι την ευτυχία σου κάπου,μιας και ο άλλος μπορεί να μη στηρίζει τη δική του σε σένα.Δε μπορείς να απαιτείς να βλέπεις το ειδωλό σου μεσα στον καθρέφτη του άλλου.Δεν έχεις να κάνεις με τον εαυτό σου ούτε με κάτι που ξέρεις,αλλά με κάτι διαφορετικό απο το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο στοιχείο.Τόσα δακρύβρεχτα τραγούδια κάποιου που τάχα μου κοιτώντας τη βρόχη και την αγάπη του να φεύγει έγραψε τα λόγια της ψυχής του.WRONG.Δεν απαξιώνω κανέναν,ούτε είμαι φτιαγμένη απο πέτρα,αλλά πραγματικά πιστεύω οτι αυτομαστιγωνόμαστε.Ξεχνάμε το σκοπό της ζωής,και επικεντρωνόμαστε στο πως θα κερδίσουμε στην σκληρή πάλη των σχέσεων και πως θα επικρατήσουμε πάνω στον άλλο.

Δίνουμε καθαρά αυτα που θέλουμε να πάρουμε..Και όχι επειδή θέλουμε να τα δώσουμε αλλά γιατί ελπίζουμε πως έτσι θα τα πάρουμε πίσω.Δεν ενδιαφερόμαστε για τους άλλους αλλά μισούμε τη μοναξιά.

Το συναισθηματικό τμήμα του εγκεφάλου των ανθρώπων λειτουργεί πολύ διαφορετικά.Άλλωτε ξεσπάει με φόβο,άλλωτε με μνήμη,άλλωτε με εκδίκηση,άλλωτε με εκνευρισμό.Άλλων με κουμπί delete.Άλλων πάλι με save.

Όπως είπα και παραπάνω όμως είναι μια επιχείρηση..δουναι και λαβειν..Αλοίμονο σε όποιον πιστεύει ακόμα στον μεγάλο έρωτα,τον αγνό,που κοιτάς το πρόσωπο του άλλου και χαμογελάς αυθόρμητα.Προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω σ'αυτον,όχι απο τη μια μέρα στην άλλη,αλλά απ'όταν είδα πως "αυτά που αγαπάς πάνω μου στην αρχή,θα είναι αυτά ακριβώς που θα σε εκνευρίζουν στη συνέχεια".Αθάνατο μότο μου.

Και προς θεού,δεν είμαι ούτε ανέραστη,ούτε αρνούμαι τον έρωτα..Αγαπώ και αγαπιέμαι πολύ κάθε μέρα της ζωής μου.Έχω όμως μάθει να μη παίρνω άκριτα οτι μου δίνουν.

Έτσι λοιπόν απο τη μια ο εγωισμός μας,μας κάνει δέσμιους του.Να μη δώσω άν δεν πάρω.Να μην αφεθώ.Να μην αγαπήσω αν δεν αγαπηθώ.Αλλά απ την άλλη γράφουμε δακρύβρεχτα κείμενα και κάνουμε αυτές τις κλασσικές πολύωρες κουβέντες με τις φίλες.Γιατί με άφησε?Εγώ?Που έκανα τόσα?PAUSE!!!Τι έκανες ακριβώς?Το μόνο που έκανες ήταν να στηρίξεις την ευτυχία σου σε κάτι έξω απο σένα και να τα αποτελέσματα.Γιατι όλα ειναι εφήμερα.Και έτσι πρέπει να είναι αλλιώς χάνουν την ομορφιά τους.Γιατι ο έρωτας είναι κάτι σύντομο,κατι πανέμορφο μεν αλλά φευγάτο δε.

Αυτή είναι αχίλλειος πτέρνα μου.Απο τη μια το πιστεύω ακράδαντα,αλλά απ την άλλη μόλις φύγει η φλόγα απο το μάτι με παίρνει μαζί της.Πάω όπου πάει ο έρωτας,όχι αυτός όπου πάω εγώ.Έτσι δεν πιστεύω στην αιωνιότητα.Ειμαι συμβιβασμένη με το οτι "Δε θα βλέπω πάντα στα μάτια σου το αγόρι που ερωτεύτηκα".Είναι φυσικά αδύνατο.Ενθουσιασμός-έρωτας-αγάπη-συνήθεια-πλήξη-νεύρα-χωρισμός.Γιατί να μη μπορούμε όλοι να συμβιβαστούμε με αυτή την επίπονη αλήθεια?

Απαιτούμε απο τον άλλο να μας κοιτάει και να λιώνει,ενώ εμείς τον βλέπουμε και αηδιάζουμε ας πούμε.Πάλι η έννοια της επιχείρησης.Θέλω κάτι που δε δίνω ή δε διαθέτω,αλλά δίνω κατι που διαθέτω και δεν έχει ο άλλος.Καθαρό εμπόριο δηλαδή.

Με εξιτάρει πολύ η στιγμή που θα βρεθεί κάποιος ή κάτι να μου αλλάξει το σκεπτικό.Γιατί όλα έχουν αρχή και τέλος,ακόμα και οι απόψεις,όσο αμετακίνητες κι αν δείχνουν..

Και τέλος,κατά τη διάρκεια του κειμένου,άρχισε να εξαφανίζεται η Miss Independent και να επιστρέφει το 21χρονο κορίτσι που θέλει απεγνωσμένα να διαψεύσει η ίδια τον εαυτό της με το να καταστρέψει την επίπονη αλήθεια των σχέσεων.Αυτή που θέλει να βυθιστεί σε μια αγκαλιά και να μάθει απο την αρχή το αλφαβητάρι του έρωτα μέσα απ τα μάτια κάποιου άλλου...

Format error :Untitled

Eίναι στιγμές που δεν νιώθω ειδκή για τίποτα,ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό.Στιγμές που googlarw στο μυαλό μου το πρόβλημα και περιμένω λύση,αλλά δυστυχώς πέφτει η σύνδεση μιας και ο διακομιστής ειναι ταυτόχρονα κ ο πομπός του προβλήματος.Βραχυκυκλώνει το σύστημα και ύστερα καταλαβαίνω πως κάποιες φορές οι λύσεις δεν είναι ούτε μέσα στο κεφάλι μας ούτε θα έρθουν να μας λυτρώσουν.

Είναι θέμα εφευρετικότητας απ'τη μια ,μιας και σε κανένα δεν αρέσει να διαλέγει μέσω α) β) γ) δ)..Αλλά τι γίνεται όταν είναι μονόδρομος οι 4 αυτές επιλογές,μιας και το μυαλό σου αδυνατεί να εφεύρει κάτι καινούριο?Πάντα επιλογές και διλλήματα,μέχρι και στο πιο απλό πράγμα.Ποιό δρόμο να ακολουθήσω?Ποιά τακτική?Και όλα με σκόπο το μέγιστο δυνατό όφελος.

Είναι όμως και κάτι στιγμές παρασυρόμενες απο το συναίσθημα και την παρόρμηση που δίνεις μιά στις επιλογές και συνεχίζεις το δρόμο σου χωρίς μπούσουλα.Είναι στιγμές που τίποτα δε σε καλύπτει και τίποτα δεν είναι στα μέτρα σου τη στιγμή που καλά καλά δεν είσαι εσύ μέσα σ'αυτά του εαυτού σου.

Είτε απο απόγνωση?Είτε απο έρωτα?Είτε απο νοσταλγία?Πάντα ξεφεύγεις απ το μπούσουλα που σου χαράζουν...Πάντα δράς-μεταφράζεις και ερμηνεύεις τα πράγματα χωρίς ίχνος λογικής με αποτέλεσμα να ξύπνας ζαλισμένος απο το αλκοόλ της προηγούμενης εξόδου και να γελάς με τα χάλια σου.

Απο μικροί πετούσαμε πέτρες στα τζάμια των σπιτιών και κρυβόμασταν,τρέχαμε, η καρδιά μας χτυπούσε δυνάτα.Μεγαλώνοντας,αδιαφορώντας και αγνοώντας την αγάπη και τον έρωτα πληγώσαμε ανθρώπους,γελάσαμε με τη δυστυχία που προκαλέσαμε.Ξεφυσήξαμε αδιάφορα στα προβλήματα που για μας δεν είχαν σημασία,αδιαφορώντας αν τον άλλο τον έκαιγαν.Αντιδράσαμε στο μπούσουλα που πήγαν να μας βάλουν αλλά δυσανασχετίσαμε όταν οι άλλοι δεν μπήκαν στον δικό μας.

Αυτή η συνεχής πάλη για ικανοποίηση και χαρά,λέγεται ζωή..Η αγκαλιά που θα με πάρεις το πρωί,το χαμόγελό μου με την οδοντόκρεμα στο μπάνιο,τα ανακατεμμένα μου μαλλιά απ τον αέρα και τα αλμυρά σου χείλη απ τη θάλασσα είναι ζωή.Απο την άλλη όμως,η διαφωνία μας,η αδιαφορία μας,ο εγωισμός μας,η διαφορά συναισθημάτων μας είναι και αυτά ζωή.

Η άρνηση να δεχτούμε τον άλλο όπως πραγματικά είναι,είναι στην ουσία ο φόβος του  δικού του μπούσουλα..Ο φόβος της μονόπλευρης σχέσης,της άδικης συνύπαρξης.

Οι διαπραγματεύσεις όμως βοηθούσαν ανέκαθεν..Απο τις διαθήκες μέχρι τις σχέσεις.Τα έβαζαν κάτω,τα μιλούσαν,τα συμφωνούσαν.Aκόμα και στις προίκες,την ύψιστη γελοιοποίηση υπήρχε μια λογική.Εχω 3 κτήματα,100 ελιές και 30 ζώα?Εσύ τι έχεις?Αξίζει να το διαπραγματευτώ?Αν διαθέτεις 2 κτήματα,90 ελιές και 20 ζώα διαθέσιμα.. αξίζει...Άν απο την άλλη,έχεις 5 κτήματα,150 ελιές και 50 ζώα αλλά τα έχεις "κλειστά",δεν αξίζει..Τίποτα κλειστό δεν ευδοκίμησε ποτέ..Όπως ακριβώς,οι καρδιές και τα αερόστατα..Ανοιχτά δουλεύουν καλύτερα.....

Προσωπικό ημερολόγιο

Τελικά δεν είμαι συλλέκτης στιγμών,ούτε δημιουργός χρωματιστών και χαρούμενων αναμνήσεων.Είμαι λάτρης στιγμών και φορτωμένη με χρωματιστές αναμνήσεις.Σίγουρα δεν της δημιουργώ εγώ και σίγουρα είμαι πολύ κοντά στο να αναγνωρίζω την αξία τους και να νιώθω καλά με αυτές,όπως και να'ναι.Πάντα,μα πάντα όμως στέκομαι σε δεδομένες χρονικές στιγμές και έτσι φτιάχνω το κολάζ της ζωής μου.Σαν να καρφιτσώνω στο φελιζόλ με πινέζες,διάφορες φωτογραφίες και στιγμές μου που με έκαναν και χαμογέλασα (άν σκεφτείς οτι κάποιες φορές ξεχνάω να το κάνω).
Όπως το βλέπω απέναντί μου,παρατηρώ διάφορα πρόσωπα σε αυτές τις φωτογραφίες,διάφορες εκφράσεις και διάφορες δραστηριότητες..Στην πρώτη με βλέπω να κάνω τα πρώτα μου βήματα και τους πάντες γύρω μου συγκινημένους ενώ χαμογελαστή σκουντουφλάω και πάλι στο πάτωμα..Ύστερα βλέπω το σχολείο μου,τους συμμαθητές μου και κάπου εκεί μέσα στην ευτυχία εμένα στο πάτωμα νευριασμένη επειδή κλασικά χτύπησα το πόδι μου ή το σάντουιτς έχει σως αντί για μαγιονέζα..Πιο δίπλα, έξω απο το γυμνάσιο κάνοντας τα πρώτα μας καφριλίκια,ζώντας τα πρώτα μας μεθύσια και έρωτες.Ακούγονται System Of A Down,έχω κατακόκκινο μαλλί και σκουλαρίκια παντού.Δεν συγκρίνοται οι στιγμές που ξαπλώνεις με την κολλητή σου και ξέρεις πως όποτε κι αν φύγει η κουβέρτα θα σε σκεπάσει..Ούτε οι στιγμές που δίνεις το πρώτο σου φιλί και αυτομάτως σκέφτεσαι το χαμογελό του για 24 ωρες ασταμάτητα..Πόσο μου έχει λείψει το αίσθημα της απερισκεψίας,των δυνατών και πρωτόγνωρων συναισθημάτων..Πρέπει να μεγαλώσω βλέπεις..Να σκέφτομαι πρίν κάνω οτιδήποτε και το χειροτερό απ'όλα να σκέφτομαι οτι εγώ ευθύνομαι για τις συνέπειες και όχι η τετράγωνη τυρόπιτα που έπρεπε να είναι στρογγυλή.
Ωπ,η επόμενη φωτογραφία είναι σίγουρα απο τα 17 μου,που μόνο το μυαλό μου δεν ήταν στο κεφάλι μου...ήταν όμως όλα τ αλλα!Το snapshot γίνεται τη στιγμή που πανηγυρίζουμε για ενα νικηφόρο αγώνα βόλευ,την ώρα που χοροπηδάω στον αέρα για το 20αρι στο τέστ της ιστορίας και τη στιγμή που φεύγω νευρική απο το μέρος που είδα τον εφηβικό μου έρωτα αγκαλιά με τη φίλη του.Πόσο άγαρμπα συναισθήματα,πόσο αναγνωριστικά.....
Πανεπιστήμιο..Ύστερα απο την ξενέρα και τις ώωωωωρες σκέψης που πέρασα για να δεχτώ οτι πέρασα Πάντειο βρίσκομαι περιτριγυρισμένη απο τα πιο έντονα αισθήματα που έχω ζήσει μέχρι τώρα.Χαρά για την ασυδωσία και τις κραιπάλες,στενοχώρια για τα κομμένα μαθήματα και ένταση σε όλα..Κάπου εκει βλέπω ένα μεθύσι και τη στιγμή μεσα στο ταξι όταν έπαιξε το κομμάτι "για να σ'εκδικηθώ"και τα πολύωρα γέλια που ρίξαμε.Είχαμε τους λόγους μας!
Μετά με βλέπω σε ενα λεωφορείο,σε ένα σταθμό,σε μια ξένη πόλη για κάτι που σίγουρα άξιζε τον κόπο.
Και τώρα,έχοντας πια κατανοήσει το σύντομο της ζωής και τη σημασία της ειλικρίνειας και της έντασης των στιγμών, με βλέπω στο  γραφείο μου χαμογελαστή,ικανοποιημένη και σίγουρη για οτι κάνω..Κλείνω το album,και προετοιμάζομαι για τις νέες φωτογραφίες που θα προστεθούν σ'αυτο..
Μέχρι στιγμής ήταν λίγες αν σκεφτείς οτι κάποιες σκίστηκαν και άλλες κύφτηκαν στο συρτάρι αριστερά..
Το σίγουρο όμως είναι οτι είμαι χαρούμενη και θα παραμείνω..Βλέπεις εγώ φροντίζω πια για τις συνέπειες και για το ποιοί μπαίνουν στο album επίσης.. ;)

Μέσα απο τα κρεμασμένα μπαλκόνια του κέντρου

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας,μπορεί εκτός απο μάθημα ζωής να γίνει και ενα πρόχειρο ντοκιμαντέρ.Ενωμένες σκηνές,νοητικά συνδεδεμένες,βαλμένες η μια δίπλα στην άλλη αποτελούν πηγή προβληματισμού και ανάμεικτα συναισθήματα.Είναι οι στιγμές που παρακαλάς να έχεις μια κάμερα στο χέρι σου για να καταγράψεις αυτο το γλυκόξινο τοπίο.
Προτιμώ όμως το μοντάζ του μυαλού.Σε κάθε μου βόλτα στο κέντρο,το πρώτο πράγμα που χτυπάει στα μάτια μου είναι αυτα τα μικρά κρεμασμένα μπαλκονάκια του 6ου ορόφου που θυμάμαι βλέποντάς τα απο μικρή να λέω "Μαμά πως μπορούν να μένουν εκεί"?Θυμάμαι το συγκαταβάτικο ύφος της μητέρας μου και τη δική μου θλίψη.
Μεγαλώνοντας αυτά τα μικρά  μπαλκονάκια απέκτησαν άλλο νόημα.Με έκαναν να σκέφτομαι τι μπορεί να εκτυλίσσεται εκεί,τι στιγμές,τι λύπες και τι χαρές.Βλεποντάς τα δίπλα-δίπλα,ασφυκτικά κολλημένα στο ένα στο άλλο,και κοιτάζοντας δειλά το αναμένο πορτατίφ,συλλέγω αυτόματα εικόνες.Βλέπω ανθρώπους να αγκαλιάζονται,άλλους να φωνάζουν,άλλους να κάθονται αποχαυνομένοι μπροστά απο την τηλεόραση.Και εγώ απο κάτω να τα παρακολουθώ να εκτυλίσσονται όλα μαζί,σαν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό.
Κάθε παράθυρο τελικά προσπαθεί να δείξει το καλύτερο του πρόσωπο με γλαστράκια,μια ξεχασμένη κούπα καφέ και ενα τασάκι ενδεχομένως.Ποτέ όμως δε στεκόμουν εκεί.Πάντα παρατηρούσα μέσα απο το παράθυρο.
Έτσι ακριβώς και στους ανθρώπους.Όλοι έχουμε πάντα μια καλοφτιαγμένη βιτρίνα να παρουσιάζουμε στους άλλους,και όχι μόνο για να φανούμε αρεστοί,αλλά γιατί είναι απλά μια ανάγκη μας το να νιώσουμε έστω και λίγο αποδεκτοί.Ποιός όμως κοιτά μέσα απο τη βιτρίνα η το παράθυρο κάποιου?
Υπάρχουν άνθρωποι περίεργοι,ανήσυχοι,που το βλέμμα και οι καρδιά τους δε σταματά απλα σε αυτο που θέλουν να τους πλασάρουν.Όπως ακριβώς εκείνα τα μπαλκονάκια στο κέντρο,που παρουσιάζουν τόσο μα τόσο αυθόρμητες σκηνές.Σα να μη τους βλέπει κανέις.Σαν ενα πλανώδιο δωρεάν σινεμά.
Μ'αρέσει πολύ να κάθομαι κάπου και να παρατηρώ τον κόσμο που περνάει.Να βλέπω τα προσωπά τους,να γίνομαι μάρτυρας του θυμού,της χαράς και των στιγμών τους.Και για το θεό δεν είμαι ματάκιας η περίεργος,απλά είναι πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και μόνο λίγοι δίνουν σημασία.
Αυτές οι ανάμεικτες σκηνές,που κάποιος ζητά ελεημοσυνή για τα προς το ζήν,ενώ δίπλα περνάει μια μητέρα με ενα χαρούμενο και στρουμπουλό μωρό.Αυτές οι στιγμές που στη μια άκρη του δρόμου ενα ζευγάρι χωρίζει κ στην άλλη άκρη ένα άλλο ειναι αγκαλιασμένο.Αυτές οι στιγμές που μιλάς στο τηλέφωνο και σου ανακοινώνουν οτι για παράδειγμα πέρασες ένα μάθημα στη σχόλη σου,και πιο δίπλα ανακοινώνεται σε κάποιον η απόλυσή του.
Έτσι είναι η ουσία της κοινωνίας άλλωστε.Πολλές ζωές η μια περιεχόμενη στην άλλη και η μια αντίθετη στην άλλη.Ή και κάποιες φορες οξύμωρες εικόνες.
Όπως και να το κάνεις αυτό είναι το θαυμαστό της ζωής!Άδραξε τη μέρα,όχι με το να ζείς την κάθε στιγμή,αλλά με το να βλέπεις,πόσα πράγματα μπορεί να περιέχει η κάθε στιγμή!Και αυτό είναι μαγέια..